تربیت در دوران کودکی به فرمایش امیر المومنین همچون نقشی در حجر ثابت و پایدار است و از سویی اهمیت حفظ کرامت انسانی در حدی است که امام چهارم می فرمایند اگر کرامت فردی شکسته شد از او انتظار هر بدی را داشته باشید . اگر در خانواده ، تربیت دینی بر مبنای اصول کرامت صورت پذیرد ، فرزند تقریبا در مقابل آفات محیط های بیرونی واکسینه می گردد.
تربیت دینی به معنی تثبیت باورهای دینی و تغییر جهان بینی و ارزش های فرد از جهان بینی مادی به جهان بینی الهی و قرار دادن زندگی ابدی در افق دیدی فرد و تغییر انگیزه ها و عواطف او در تحقق علاقه و امید و ... به خداوند و ربوبیت اوست. به گونه ای که رفتارهای خاص دینی و ضوابط آن با علاقه و تعهد از انسان صادر شود و عشق به حق و زندگی ابدی او را در فراز و نشیب های زندگی در بهترین انتخاب ممکن یاری رساند. بهترین شکل این است که زمینه های این تربیت در کودکی صورت گیرد که تأثیرپذیری در کودک زیاد است و هم چنین وابستگی های عاطفی او زمینه این تأثیرپذیری را بیشتر می نماید.
کرامت به معنی حفظ منزلت ، ارزشمندی و حرمت و عزت انسانی است . کرامت در معنای اصطلاحی حیثیت طبیعی همه انسان ها بوده و حفظ آن به منزله حقی برای انسان ها می تواند باشد .ادیان الهی و دین اسلام کرامت را حق انسان می داند که حتی برای جسد و جنین او نیز این کرامت را لحاظ می کند.
از این رو اصل قاعده فقهی اخذ شده است که هر انسانی کریم است مگر دلیلی مانع آن شود . این قاعده پیامدها و آثاری دارد از جمله  آنها حفظ شخصیت و حفظ حقوق افراد است .اگر این قاعده فقهی پذیرفته شود هر جا اجرای حکمی باعث مخدوش شدن اصل کرامت انسان باشد ف آن حکم به استناد قاعده کرامت محدود و کنترل می گردد و باید هر آنچه مصداق نوعی تحقیر و توهین است شناسایی شده و آن را در اجرای احکام تربیت دینی لحاظ نمود .احکامی که در تربیت دینی کودکان همچون زدن آنها برای اقامه نماز قبل از تکلیف وجود دارد و ظاهرا با این قاعده تعارض دارد ، باید مورد بررسی و تبیین بیشتری قرار گیرد و هم چنین جا دارد احکامی که تثبیت کننده این تکریم در تربیت دینی افراد است مورد توجه بیشتری قرار گیرد .